An illustrated and poetic story about a woman receiving spores from the sea. She gets so possessed by these spores, she follows them into the sea to eventually merge. (2022)
Illustration, book design and text by me.
Aquatint and gouache.
Iets groeit daar,
buiten uit het water.
Iets dat zich langzaam verspreidt,
als de zon die opkomt over het land,
en centimeter bij centimeter haar ruimte opeist.
buiten uit het water.
Iets dat zich langzaam verspreidt,
als de zon die opkomt over het land,
en centimeter bij centimeter haar ruimte opeist.
Het trilt.
De poten van de stoel geleiden vibratie,
naar binnenin mijn lijf.
Ieder gerimpelt huidvlakje op mijn hand,
vertaalt de trilling van losse golf
naar tactiele pulsatie.
De poten van de stoel geleiden vibratie,
naar binnenin mijn lijf.
Ieder gerimpelt huidvlakje op mijn hand,
vertaalt de trilling van losse golf
naar tactiele pulsatie.
De sporen.
Het spoor!
ik hoor ze.
Het fluistert in mijn oor,
met een fragiliteit
die mijn hoofd niet bevatten kan.
Dan!
Ik zie ze,
glinsterend valt het op mijn oog.
Als zonnestralen reflecterend op luxaflex.
Het spoor!
ik hoor ze.
Het fluistert in mijn oor,
met een fragiliteit
die mijn hoofd niet bevatten kan.
Dan!
Ik zie ze,
glinsterend valt het op mijn oog.
Als zonnestralen reflecterend op luxaflex.
Daar ga ik.
Een rimpeling in het water,
is wat ik ben.
Mijn geest als door een net gevangen.
Trekt mij mee, slepend,
over de grond, vol met vis.
Het zuigt, als een mui in de zee!
Ontsnappen kan ik niet meer,
wil ik niet meer!
Een vacuüm.
Een rimpeling in het water,
is wat ik ben.
Mijn geest als door een net gevangen.
Trekt mij mee, slepend,
over de grond, vol met vis.
Het zuigt, als een mui in de zee!
Ontsnappen kan ik niet meer,
wil ik niet meer!
Een vacuüm.
Door en door en door en
langzaam laat ik mij slepen,
omarmen door het water,
verdwijnt mijn rimpeling.
Naar onder ga ik en
door de blaasjes in mijn longen,
vullen mijn aderen met zout.
Van huid tot vlees tot bot,
elke cel tot nucleus wordt een zoutkristal.
Niks blijft er meer over...
langzaam laat ik mij slepen,
omarmen door het water,
verdwijnt mijn rimpeling.
Naar onder ga ik en
door de blaasjes in mijn longen,
vullen mijn aderen met zout.
Van huid tot vlees tot bot,
elke cel tot nucleus wordt een zoutkristal.
Niks blijft er meer over...
…Van mij?
Wie is mij?
Wat is ik?
Is het waterwezen,
in haar heelheid.
Wie is mij?
Wat is ik?
Is het waterwezen,
in haar heelheid.